தமிழ் இனி மெல்ல [3.15]சென்ற பதிவின் இறுதியில்
மெதுவாக நிகழ்காலத்திற்குத் திருப்பி வருகிறான் இராஜராஜ நரேந்திரன்.
இப்படிக் கருணை நிறைந்த பிரம்மராயரை ஒருவேளை தவறாகவே கடந்த இருபத்திரண்டு ஆண்டுகளாக மதிப்பிட்டுவிட்டோமோ என்று நினைத்துப் பார்க்கிறான். ஒரு கணம் கனிந்த மனம் மீண்டும் கல்லாக இறுகுகிறது.
“இவரால்தானே நான் மையல் கொண்ட பெண்ணை அடையமுடியாது போனேன்! இவரால்தானே என் மாமனாரிடம் அவமானப் பட்டேன்! இவரால்தானே எனது நாட்டை நான் பெறுவதற்கு இராஜேந்திரரிடம் அவமானப்பட நேர்ந்தது! இவரை மிகவும் பாதிக்கும்படியான ஒரு செயலைச் செய்ய வேண்டும். அதுவரை இவரைப் பகைத்துக் கொள்வது சரியல்ல.” என்று மனதிற்குள் சொல்லிக் கொள்கிறான்.
“அரசே! அடங்கிக் கிடக்கும் எரிமலையின் உள்ளிருக்கும் பாறைக் குழம்பு பீச்சியடிப்பது போல மனதில் இதுகாறும் அடக்கி வைத்திருந்த உணர்ச்சிகள் பீறிட்டு வந்து விட்டன. என்னதான் இருந்தாலும் தாங்கள் ஒரு அரசர். தங்களை நான் அப்படிக் கோபத்துடன் பேசியிருக்கக் கூடாது அதற்காக நான் வருந்துகிறேன். என்னதான் இருந்தாலும் நாட்டை இழப்பது மிகவும் கொடியது. அந்த மனநிலையில் நீங்கள் ஏதோ பேசிவிட்டீர்கள் என்று விடாமல் என் சலிப்பை நான் காட்டியது தவறுதான்.
“இலங்கையிலும், பாண்டிநாட்டிலும் பல கலவரங்கள் நடந்து வருகின்றன. அதனால்தான் அங்கு சோழப் படை கட்டிப் போடப்பட்டிருக்கிறது. எப்படியும் அவற்றைத் தீர்த்துவிட்டு உடனே தங்கள் மைத்துனர் இராஜாதிராஜர் பெரும்படையுடன் வந்து விடுவார். நானும் அதற்குள் என்னால் இயன்றதைச் செய்கிறேன். பெருக்கெடுத்தோடும் கிருஷ்ணையைக் கடக்க முயற்சிப்பது தற்கொலைக்குச் சமமாகும்.” என்று நரேந்திரனைச் சமாதானப் படுத்துகிறார் பிரம்மராயர்.
சமாதானம் ஆனமாதிரி நடிக்கிறான் நரேந்திரன்.
“அதனாலென்ன பிரம்மராயரே! அக்காள், தங்கையை மணந்து கொண்ட நாம் கொஞ்சம் மனம் விட்டுப் பேசிக் கொள்ளக் கூடாதோ! ஒருவரை ஒருவர் கடிந்து கொள்ளத்தான் கூடாதோ! ஆந்திர வெய்யில் நம் அனைவரையும் எரிச்சல் அடையத்தான் செய்துவிடுகிறது.” என்று திரும்பச் சமாதானம் கூறுகிறான்.
அதே சமயம், அவனது மனம் எதைச் செய்தால் இருவருடைய சிறந்த முயற்சியைத் தோல்வி அடையச் செய்யலாம், எதன் மூலம் இவரை வெற்றி கொள்ளலாம், என்று துருவிப் பார்த்துக் கொள்கிறது. அவன் மனக்கண் முன் சட்டென்று ஒன்று பளிச்சிடவே, அவனது முகம் மலர்கிறது. அதைக் கண்டு கொஞ்சம் திகைப்படைகிறார் பிரம்மராயர். திடுமென்று அவனது முகம் மலர்ந்தது அவ்வளவு நல்லதற்கல்ல என்று அவரது உள்மனம் சொல்கிறது.
குதிரைக் குளம்பொலி கேட்டு இருவரும் வெளிவருகிறார்கள். புலிக் கொடியைக் கையில் பிடித்தவாறு குதிரையில் வந்த தூதுவன் ஒருவன் அதை நிறுத்திவிட்டுக் கீழிறங்கி இருவரையும் வணங்குகிறான்.
“வணக்கத்திற்குரிய இராஜேந்தர சோழ பிரம்மராயரையும், வேங்கை நாட்டு மன்னரையும் தலை வணங்குகிறேன். பிரம்மராயருக்கு சோழநாட்டுப் படடத்தரசர் இராஜாதிராஜரிடமிருந்து ஓலைதாங்கி வந்திருக்கிறேன்.” என்று பிரம்மராயரிடம் இராஜாதிராஜனின் இலச்சினை படிந்த ஓலைக் குழலை நீட்டுகிறான்.
அதைப் படித்த பிரம்மராயரின் முகத்தில் கவலைக் கோடுகள் படிவதைக் கவனிக்கிறான் நரேந்திரன். இரண்டாம் தடவையாக இன்று அவரது முகத்தில் அமைதியைத் தவிர மற்ற உணர்ச்சிகளும் ஓடுவதைக் கண்டு உள்ளூர மகிழ்கிறான்.
“அரசே! நான் உடனே சோழநாடு திரும்ப வேண்டும். என் மகன் மறையன் அருள்மொழி கங்க நாட்டிலிருந்து இருபதாயிரம் வீரர்களுடன் தங்களுக்கு உதவியாக வந்து கொண்டிருக்கிறான்.13. நான் இன்னும் ஒரு நாழிகையில் புறப்படுகிறேன். இப்படி அவசரமாகக் கிளம்புவதற்கு மிகவும் வருந்துகிறேன்.” என்ற பிரம்மராயர், “சுப்பா, மூட்டையைக் கட்டு! நாம் உடனே கிளம்ப வேண்டும்.” என்று மற்ற படைத் தலைவர்களைச் சந்திக்கக் கிளம்புகிறார்.
இவர் உடனே கிளம்பவேண்டும் என்றால் விஷயம் மிகவும் பெரிதாகத்தான் இருக்க வேண்டும், அதனால் ஆதாயமா இல்லையா என்று யோசிக்கிறான் நரேந்திரன்.
தமிழ் இனி மெல்ல [3.16] தொடர்கிறது
சோழர் அரண்மனை, கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
சுபானு, வைகாசி 21 - ஜூன் 6, 1043
சேர்த்துக் கூப்பிய பிரம்மராயரின் கைகளை மெல்லப் பிடித்துக் கொள்கிறார் இராஜேந்திர சோழர். சோழநாட்டின் தலைமைப் படைத்தலைவரும், அமைச்சருமான இராஜேந்திர சோழ பிரம்மராயரை, தன் மூத்த மகள் அருள்மொழிநங்கையின் மணாளனை, தனது தந்தையார் திரிபுவனச் சக்கரவர்த்தி இராஜராஜசோழரின் தமிழ்த் திருப்பணி ஆலோசகரும், சோழநாட்டின் திருமந்திர ஓலைநாயகமும், தனது அந்தரங்க நண்பனுமான சிவசங்கர சிவாச்சாரியனை, பாசத்துடன் பார்க்கிறார். தன்னை வாட்ட ஆரம்பித்த நோய் தனது கண்பார்வையையும் சிறிது மறைப்பதையும், எதிரிகளும் முன்னால் வந்து நிற்க அச்சப்படும் தன் கூரிய பார்வையைக் காலன் சிறிது சிறிதாகப் பறித்துக்கொண்டு வருவதைப் பற்றி ஒன்றும செய்ய இயலாமலிருப்பதைப் பற்றியும், வீர ஆவேசத்துடன் போரிடும் தன்னைக் குதிரையில் கூட ஏறக் கூடாது என்று மருத்துவர் தடுத்து விட்டதையும் எண்ணிப் பார்க்கிறார்.
“அரசே! இவ்வளவு அவசரமான என்னை அழைத்ததன் காரணம் என்னவோ? தங்கள் உடல் நலம் எப்படி இருக்கிறது? “ உடல்நிலை சரியில்லை, உடனே கிளம்பி வரவும்!” என்று மட்டுமே எழுதி அனுப்பியிருந்த ஓலையைப் பார்த்துப் பதறிப் போய்விட்டேன். எவ்வளவு விரைவாகப் பயணித்தும் இங்கு வந்து சேர நாற்பது நாள்களாகிவிட்டன. தங்கள் உடல்நிலை தேறவேண்டும் என்ற கவலையில் எனக்கும் தளர்ச்சி வந்துவிட்டது, அரசே!” என்று தழுதழுத்த குரலில் கூறுகிறார் பிரம்மராயர்.
அவரை மெதுவாகத் தன்னருகில் அமர்த்திக் கொள்கிறார் இராஜேந்தரர். கம்பீரமான அவரது உடல் மெலிந்துவிட்டிருக்கிறது. வெண்ணிற மீசையும், நீண்ட தாடியும் முகத்தில் பாதியை மறைக்கிறது. நீண்ட வெண்ணிறக் கேசம் தோளில் புரண்டு கொண்டிருக்கிறது. சேர, சோழ பாண்டிய, கருநாடுகள், ஆந்தரம், வேங்கை, கலிங்கம், வங்கம், இலங்கை, கடாரம், ஸ்ரீவிஜயம், லட்சத்தீவுகள், நக்காவரம் இவற்றை ஒரு குடைக்கீழ் ஆளும் பேரரசனான அவர்தான் எப்படித் தளர்ந்து போயிருக்கிறார்! இருவரும் ஒன்று சேர்ந்து நிகழ்த்திய போர்கள்தான் எத்தனை! தாங்கிய விழுப்புண்கள்தான் எத்தனை! புலியைப் போலச் சீறிப் பாய்ந்த கோப்பரகேசரி இராஜேந்திர சோழதேவரா இவர்!
கண்கள் கலங்குகின்றன பிரம்மராயருக்கு.
“சிவசங்கரா!” முதன்முதலாக பிரம்மராயரின் பெயரைச் சொல்லி நட்புரிமையுடன் அழைக்கிறார் இராஜேந்திரர்.
மனம் நெகிழ்ந்து போன பிரம்மராயர், சொல்லுங்கள் அரசே! என்று குழைகிறார்.
“நண்பனாக மதுராந்தகா என்று அழை, சிவசங்கரா!” என்று உரிமையுடன் அன்புக் கட்டளை இடுகிறார் இராஜேந்திரர்.
“அப்படியே அர… மதுராந்தகா! கடந்த ஒரு ஆண்டில் இப்படித் தளர்ந்து போய் விட்டாயே! உன்னைப் பார்த்தாலேயே என் நெஞ்சு கனக்கிறதப்பா! மருத்துவர்கள் தனது வேலையைச் சரியாகச் செய்வதில்லையா? கையைக் கொடு. உனது நாடி என்ன சொல்கிறது என்று பார்க்கிறேன்!” என்று மணிக்கட்டைப் பிடிக்க முயன்ற பிரம்மராயரைத் தடுக்கிறார் இராஜேந்திரர்.
“மருத்துவர்கள் சொல்லாத ஒன்றை நீ என்ன புதிதாகச் சொல்லப் போகிறாய்! வீரனாக போர்க்களத்தில் விழுப்புண் தாங்கி வீரமரணம் அடையமுடியாமல் நரை, திரை, மூப்பு அடைந்து நடை தளர்ந்து, வாளைச் சுற்றிய கை, கோலை மூன்றாவது காலாக ஊன்றி நடக்கும் நிலைக்கு வரத்தான் வேண்டுமா! நினைத்துப் பார்! இவ்வாறு எனது உயிரை நீடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் எனக்கு இல்லை. ஒரு போரில் கலந்துகொண்டு, மார்பில் விழுப்புண் தாங்கி எனது மூதாதையர் வாழும் இடத்திற்கு வீரனாகச் செல்லவே நான் விரும்புகிறேன்.” அவரது குரலில் விரக்தி இருக்கிறது.
“அப்படிச் சொல்லாதே, மதுராந்தகா! உன்னை நம்பி எத்தனை லட்சக் கணக்கானோர் இருக்கிறார்கள்! உன் உயிருக்காகத் தங்கள் உயிரை மகிழ்வுடன் கொடுக்க எத்தனை பேர் காத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்! நீ கண்ட கனவை நிறைவேற்றி விட்டாயே! இதுவரை எந்தத் தமிழன் உன்னைப் போல பரந்த நாட்டை தன்வசப்படுத்தி இருக்கிறான்! சீன நாட்டில் கூட உன் அரசப் பிரதிநிதி இருக்கிறாரே! கிழக்குக் கடலில் உனது நாவாய்கள்தானே ஆட்சி செலுத்துகின்றன! தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோவிலுக்கு இணையாக கங்கைகொண்ட சோழபுரத்திலும் சிவபெருமானுக்கு ஒரு கற்றளி எழுப்பி இருக்கிறாயே! உனது புகழை என்றும் பாடிவரும் அளவுக்கு - சோழர் குலத்தை ஏத்தி பேசும் அளவுக்கு - ஒரு புத்தம் புதிய தலைநகரை நிர்மாணித்து இருக்கிறாயே! சிங்களத் தீவு முழுவதும் தமிழர்களின் புலிக்கொடியைப் பறக்கவிட்டு இருக்கிறாயே! சாதிக்க இன்னும் என்னதான் இருக்கிறது மதுராந்தகா?
“சோழர்கள் பெருமையை நிலைநாட்டுவேன், என் தந்தை அடித்தளம் அமைத்த பேரரசை விரிவாக்கிக் கட்டிடம் எழுப்புவேன் என்று சூளுரைத்த நீ, அதைச் சிறப்பாகச் செய்து முடித்திருக்கிறாயே! முதுமையைக் கண்டு நீ கலங்கலாமா? அதல்லவா உன்னைக் கண்டு கலங்கி ஓடவேண்டும்! மனத் திண்மைக்குமுன் உடல் நலிவு என்ன செய்யும்? சித்தத்தைச் சிவன்பால் செலுத்து. இவ்விதக் கலக்கம் உனக்கு வராது. இராஜாதிராஜன் நீ எழுப்பிய கட்டிடத்திற்குப் பொற்கூரை வேய்ந்து அழகு படுத்துவான்.” என்று இராஜேந்திரரைத் தேற்றிப் பேசுகிறார் பிரம்மராயர்.
“நீ என்னருகில் இருக்கும் பொழுது எனக்கு ஒரு புதுவிதமாக உற்சாகம் ஏற்படுகிறது சிவசங்கரா!” என்று நட்பு ததும்பும் குரலில் கூறுகிறார் இராஜேந்திரர்.
“மிக்க மகிழ்ச்சி மதுராந்தகா. உரு அருகிலேயே இருந்து விடுகிறேன். நீ பல நூறாண்டு காலம் வாழ்ந்து நாட்டைச் சிறப்பிப்பாயாக!” என்று வாழ்த்துகிறார் பிரம்மராயர்.
வரட்டுச் சிரிப்பு வெடிக்கிறது இராஜேந்திரரிடமிருந்து.
“காட்டில் இருக்கும் பெரிய மரம் விழாதவரை கீழிருக்கும் மரங்கள் வளமுடியாது என்று உனக்குத் தெரியாதா, சிவசங்கரா! எனக்கு இடம் தந்து என் தந்தையார் ஒதுங்கிக் கொண்ட மாதிரி, நானும இராஜாதிராஜனுக்கு இடத்தைத் தந்து விட்டு ஒதுங்க வேண்டியது தானே!“
“மதுராந்தகா, நீ தான் இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே இராஜாதிராஜனுக்கு இளவரசுப் பட்டம் கட்டிவிட்டாயே! அவனும் பாண்டிய, சேரநாடுகளையும், இலங்கையையும் தானாகத்தானே ஆண்டுவருகிறான்! இப்பொழுது கருநாட்டு விவகாரங்களையும் அவன்தானே கவனித்துக் கொள்கிறான். நீயே பெருமைப் படும் அளவுக்குச் சிறந்த வீரனாகத்தானே அவன் இருக்கிறான்!” என்று இராஜேந்திரரின் மனஓட்டத்தை வேறு திசைக்கு மாற்ற முயற்சிக்கிறார் பிரம்மராயர்.
“எனக்காக நீ எவ்வளவு தியாகம் செய்திருக்கிறாய், சிவசங்கரா! நான் இங்கு மூன்று மனைவிகளுடன் மகிழ்வாக இருந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது, நீ எத்தனை காலம் மனைவி மக்களை பிரிந்து வாழ்ந்திருக்கிறாய்! உன் வாழ்வையே ஒரு தவமாகத்தான் இயற்றிக் கொண்டு வந்திருக்கிறாய். உனக்கென்று ஒன்றையும் தேடாமல், ஒரு ஏழை அந்தணனாகத்தானே வாழ்வை நடத்திக் கொண்டு வருகிறாய்! நான் பொன் முலாம் பூசிய, இறக்கைகள் நிரப்பிய மெத்தை விரித்த மஞ்சத்தில் ஸ்ரீ பணிப்பெண்கள் சாமரசம் வீச, அடைப்பக்காரன் காலைப் பிடித்துவிட, பாணர்கள் யாழிசை செய்து உறங்கச் செய்யும்போது - நீ தினமும் ஒரு கயிற்றுக் கட்டிலிலேதான் உறங்கிக் கொண்டு வந்திருக்கிறாய்!
“நான் உனக்கு பரிசாகக் கொடுத்த உன் சொந்த ஊரையும் என் மூத்தமகன் ஆளவந்தானைச் சிறப்பிக்கும் வகையில் “கேரளாந்தக சதுர்வேதி மங்கலம்”14 என்று பெயரிட்டு வேதியர்களுக்கு அதை வழங்கி விட்டாயே! சோழ வீரர்கள் உன் தலைமைத் திறமைக்கும், அந்தணர்கள் உனது அறிவுக்கும், அமைச்சர்கள் உன் நிர்வாகத் திறமைக்கும் தலை வணங்கும் போது, நீ மட்டும் கடந்த முப்பத்திமூன்று ஆண்டுகளாக ஏன் ஒரு ஏழையாகவே வாழ்ந்து வருகிறாய்?” இராஜேந்திரரர் குரலில் ஒரு ஆதங்கம் இருக்கிறது.
“மதுராந்தகா, எனது குருநாதர் கருவூரார் அளித்த அறிவுரைப்படிதான் நான் நடந்து கொண்டு வருகிறேன். பொன், பெண், மண் எதிலும் பற்று வைக்காமல் வாழ்ந்து வரவேண்டும் என்ற அவரது அறிவுரையைத்தான் என்னால் இயன்ற அளவுக்குப் பின் பற்றி வருகிறேன். என்னை உன் தோழனாக ஏற்றுக் கொள்ளும் முன்னர் நீ கேட்ட கேள்விகளுக்கு என்ன பதில் சொன்னேனோ அதன்படிதான் நான் நடந்து கொள்கிறேன். எதன் மீதும் பற்று இருந்தால்தான், அது கிட்டாது போனால் வருத்தம் இருக்கும். தாமரை இலை தண்ணீரிலேயே பிறந்து அழிந்தாலும், தண்ணீரைத் தன்மீது ஒட்டவிடுவதில்லை. அது போலத்தான் எனக்கு அரச போகத்திலும், செல்வத்திலும் நாட்டம் செல்லவில்லை. என் ஒரே மனவருத்தம் என்னவென்றால் - என்னை மணந்ததால் அருள்மொழிநங்கையும் அரச வாழ்வைத் துறக்கவேண்டி வந்ததே என்பது தான்.” என்று நிறுத்துகிறார் பிரம்மராயர்.
“அது அவள் மனமுவந்து தேடிக்கொண்ட வாழ்வு, சிவசங்கரா. அவள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் வரை அவள் வாழும் விதம் எனக்கு ஒரு குறையாகப் படவில்லை.” என்கிறார் இராஜேந்திரர்.
“அப்பொழுது மருத்துவருடன் வருகிறாள் அருள்மொழிநங்கை.
“உன்னைப் பற்றித்தானம்மா பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நீயே வந்துவிட்டாய். உனக்கு நூறு வயது.” என்று வாழ்த்துகிறார் இராஜேந்திரர்.
“அதை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன் தந்தையே! தாங்கள் திடகாத்திரமாக இருந்தால், அதுவே போதும். மருத்துவர் தங்களைப் பார்த்துவிட்டுப் போக வந்திருக்கிறார்.” என்று பரிவுடன் பதிலளிக்கிறாள் அருள்மொழிநங்கை.
ஐம்பது வயதான அவள் அதற்கும் மேலே இரண்டு மூன்று வயதானவள் மாதிரித்தான் காட்சி அளிக்கிறாள். அவளுக்கும் பாதிக்குமேல் தலை நரைத்துவிட்டது. நெற்றியிலும், முகத்திலும் முதுமைக்கோடுகள் இலேசாகத் தெரிகின்றன. அவளையும் பிரம்மராயரையும் சேர்த்துப் பார்க்கும் யாரும் அவருக்கும் அவளுக்கும் பதிமூன்று வயது வித்தியாசம் என்று சொல்ல மாட்டார்கள். நான்கிலிருந்து ஆறு வயது என்றேதான் மதிப்பிடுவார்கள்.
அவளைப் பார்த்ததும் இராஜேந்திரரின் நெஞ்சம் நெகிழ்கிறது. சிவத்தொண்டிலேயே தனது வாழ்நாளைக் கழித்துவரும் அவளைக் கண்டால் அவருக்கு ஏதோ நெஞ்சில் அடைக்கும். அவளே தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட ஏழ்மை வாழ்வுதான் என்று மனதைத் தேற்றிக் கொண்டாலும், அவளையும் அம்மங்கையையும் ஒன்றாகப் பார்க்கும் பொழுதுதான், அருள்மொழிநங்கைக்குத் தான் ஏதோ ஒரு குறை வைத்துவிட்டமாதிரி தோன்றும்.
அம்மங்கையின் பகட்டும், அருள்மொழி நங்கையின் எளிமையும் ஒரு மாறுபாடாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அருள்மொழிநங்கையின் முகத்தில் இருக்கும் அமைதியும், நிறைவும் அம்மங்கையின் முகத்தில் ஒருபொழுதும் தென்படாது. எப்பொழுதும் ஏதோ ஒரு குறை இருப்பது போலத்தான் இருக்கும் அவளது முகம். அவள் முகத்தில் இருந்த குழந்தைத் தனமும், குறுகுறுப்பும், நரேந்திரனை மணந்து சில ஆண்டுகள் ஆனபிறகு மறைந்து வருவதையும், அதே சமயத்தில் அருள்மொழிநங்கையின் முகத்தில் அருள் களையும், நிறைவும் கூடிவருவதையும் இராஜேந்திரர் கவனிக்காமல் இல்லை. எந்த மகள் எளிய வாழ்வு நடத்துகிறாள் என்று குறைப் பட்டுக் கொள்கிறோமோ, அவள் நிறைவுடனும், அரசியர்க்கு உரிய பகட்டுடன் இருக்கும் இன்னொரு மகள் எதையோ பறிகொடுத்தது மாதிரி இருப்பதும் அவருக்கு ஏதோ மாதிரித்தான் இருக்கிறது. நரேந்திரனுக்கு அவளை மணம் செய்து கொடுத்தது தவறோ என்று கூட சிலசமயம் எண்ணுவதுண்டு,
ஆனால் ஒருபொழுதும் அருள்மொழிநங்கையின் திருமணத்தைப் பற்றி அப்படி நினைக்கத் தோன்றியதே இல்லை. அவளது மகனான மறையன் அருள்மொழியும் சிறந்த வீரனாகப் புகழ் பெற்று வருவது மிகவும் மகிழ்வாகத்தான் இருக்கிறது.
ஐந்து வயது நிரம்பிய இராஜேந்திர நரேந்திரன் - அம்மங்கயை?ன் மகன் - பிறந்ததிலிருந்து கங்கைகொண்ட சோழபுரத்தில்தான் இருந்து வருகிறான். அவனது காலில் இருக்கும கோடுகளைக் கண்ட சோதிடர் அவன் ஒரு பெரிய மன்னனாக ஆட்சி செய்வான் என்று சொன்னது மகாராணி திரிபுவனமாதேவிக்கு மட்டுமல்லாது இராஜேந்திரருக்கும் பெருமையாகத்தான் இருக்கிறது. அவனாவது அவன் தந்தை மாதிரி இல்லாமல் சிறந்த வீரனாக, கலிங்கம், வங்கம், இன்னும் நடுநாடுகளையும் தன் குடைக்கீழ் கொண்டுவந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று எண்ணி மகிழ்வதும் உண்டு.
அதே சமயம், மறையன் அருள்மொழி அரசுரிமை ஏற்கக் கூடாது என்று கண்டிப்பாக பிரம்மராயரும், அருள்மொழிநங்கையும் சொல்லிவருவது இராஜேந்திரருக்கு அவ்வளவு ஏற்புடையதாகப் படவில்லை. அவன் கருநாட்டை ஆளும் பொறுப்பேற்றால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்றும் எண்ணுவதுண்டு. அவன் அங்கு சென்று வந்த ஆறு திங்கள்களிலேயே கன்னட மொழியைப் பேசக் கற்றுக் கொண்டுவிட்டான் என்று அருள்மொழி நங்கை மூலம் அறிந்து கொண்ட போது அப்படிப்பட்ட எண்ணம் தோன்ற ஆரம்பித்தது. ஆனாலும் தனது நண்பன் பிரம்மராயரின் குணம் தெரிந்ததால் அந்த எண்ணத்திற்கு அணை போட்டு வருகிறார்.
மருத்துவர் கையைப் பிடித்து நாடி பார்க்கும் போது மனதிற்குள் சிரித்துக் கொள்கிறார். பிரம்மராயரைத் தடுத்துவிட்டார். ஆனால் மருத்துவரை எப்படித் தடுக்க முடியும்? யார் விடுவார்கள்?
“அரசே! நாடியில் சிறிது தெளிவு வந்திருக்கிறது. மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது. இப்படியே நிலைமை தேறினால் நீங்கள் ஓடி விளையாட ஆரம்பித்து விடுவீர்கள்!” என்று வாயெல்லாம் பல்லாகத் தெரிவிக்கிறார் அரச மருத்துவர்.
“மருத்துவரே! உமது மருந்தால் எமது நிலைமை தேறவில்லை. எமது நண்பருடன் பேசியதுதான் அஞ்சனமாக இருந்திருக்கிறது.” என்று சிரிக்கிறார் இராஜேந்திரர்.
“அப்படியானால் இவர் உங்கள் அருகிலேயே இருக்கட்டும் தந்தையே!” என்று பரிவுடன் கூறுகிறாள் அருள்மொழிநங்கை. மெல்லத் தலையாட்டுகிறார் இராஜேந்திரர்.
*** *** ****
அடிக்குறிப்பு
14இராஜேந்திர சோழ பிரம்மராயர் கேரளாந்தக சதுர்வேதி மங்கலத்தைச் சேர்ந்தவர் என்று சரித்திரம் கூறுகிறது,
தமிழ் இனி மெல்ல [3.16] தொடர்கிறது
 |
| அரிசோனா மகாதேவன் |
சோழர் அரண்மனை, கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
சுபானு, வைகாசி 21 - ஜூன் 6, 1043
சேர்த்துக் கூப்பிய பிரம்மராயரின் கைகளை மெல்லப் பிடித்துக் கொள்கிறார் இராஜேந்திர சோழர். சோழநாட்டின் தலைமைப் படைத்தலைவரும், அமைச்சருமான இராஜேந்திர சோழ பிரம்மராயரை, தன் மூத்த மகள் அருள்மொழிநங்கையின் மணாளனை, தனது தந்தையார் திரிபுவனச் சக்கரவர்த்தி இராஜராஜசோழரின் தமிழ்த் திருப்பணி ஆலோசகரும், சோழநாட்டின் திருமந்திர ஓலைநாயகமும், தனது அந்தரங்க நண்பனுமான சிவசங்கர சிவாச்சாரியனை, பாசத்துடன் பார்க்கிறார். தன்னை வாட்ட ஆரம்பித்த நோய் தனது கண்பார்வையையும் சிறிது மறைப்பதையும், எதிரிகளும் முன்னால் வந்து நிற்க அச்சப்படும் தன் கூரிய பார்வையைக் காலன் சிறிது சிறிதாகப் பறித்துக்கொண்டு வருவதைப் பற்றி ஒன்றும செய்ய இயலாமலிருப்பதைப் பற்றியும், வீர ஆவேசத்துடன் போரிடும் தன்னைக் குதிரையில் கூட ஏறக் கூடாது என்று மருத்துவர் தடுத்து விட்டதையும் எண்ணிப் பார்க்கிறார்.
“அரசே! இவ்வளவு அவசரமான என்னை அழைத்ததன் காரணம் என்னவோ? தங்கள் உடல் நலம் எப்படி இருக்கிறது? “ உடல்நிலை சரியில்லை, உடனே கிளம்பி வரவும்!” என்று மட்டுமே எழுதி அனுப்பியிருந்த ஓலையைப் பார்த்துப் பதறிப் போய்விட்டேன். எவ்வளவு விரைவாகப் பயணித்தும் இங்கு வந்து சேர நாற்பது நாள்களாகிவிட்டன. தங்கள் உடல்நிலை தேறவேண்டும் என்ற கவலையில் எனக்கும் தளர்ச்சி வந்துவிட்டது, அரசே!” என்று தழுதழுத்த குரலில் கூறுகிறார் பிரம்மராயர்.
அவரை மெதுவாகத் தன்னருகில் அமர்த்திக் கொள்கிறார் இராஜேந்தரர். கம்பீரமான அவரது உடல் மெலிந்துவிட்டிருக்கிறது. வெண்ணிற மீசையும், நீண்ட தாடியும் முகத்தில் பாதியை மறைக்கிறது. நீண்ட வெண்ணிறக் கேசம் தோளில் புரண்டு கொண்டிருக்கிறது. சேர, சோழ பாண்டிய, கருநாடுகள், ஆந்தரம், வேங்கை, கலிங்கம், வங்கம், இலங்கை, கடாரம், ஸ்ரீவிஜயம், லட்சத்தீவுகள், நக்காவரம் இவற்றை ஒரு குடைக்கீழ் ஆளும் பேரரசனான அவர்தான் எப்படித் தளர்ந்து போயிருக்கிறார்! இருவரும் ஒன்று சேர்ந்து நிகழ்த்திய போர்கள்தான் எத்தனை! தாங்கிய விழுப்புண்கள்தான் எத்தனை! புலியைப் போலச் சீறிப் பாய்ந்த கோப்பரகேசரி இராஜேந்திர சோழதேவரா இவர்!
கண்கள் கலங்குகின்றன பிரம்மராயருக்கு.
“சிவசங்கரா!” முதன்முதலாக பிரம்மராயரின் பெயரைச் சொல்லி நட்புரிமையுடன் அழைக்கிறார் இராஜேந்திரர்.
மனம் நெகிழ்ந்து போன பிரம்மராயர், சொல்லுங்கள் அரசே! என்று குழைகிறார்.
“நண்பனாக மதுராந்தகா என்று அழை, சிவசங்கரா!” என்று உரிமையுடன் அன்புக் கட்டளை இடுகிறார் இராஜேந்திரர்.
“அப்படியே அர… மதுராந்தகா! கடந்த ஒரு ஆண்டில் இப்படித் தளர்ந்து போய் விட்டாயே! உன்னைப் பார்த்தாலேயே என் நெஞ்சு கனக்கிறதப்பா! மருத்துவர்கள் தனது வேலையைச் சரியாகச் செய்வதில்லையா? கையைக் கொடு. உனது நாடி என்ன சொல்கிறது என்று பார்க்கிறேன்!” என்று மணிக்கட்டைப் பிடிக்க முயன்ற பிரம்மராயரைத் தடுக்கிறார் இராஜேந்திரர்.
“மருத்துவர்கள் சொல்லாத ஒன்றை நீ என்ன புதிதாகச் சொல்லப் போகிறாய்! வீரனாக போர்க்களத்தில் விழுப்புண் தாங்கி வீரமரணம் அடையமுடியாமல் நரை, திரை, மூப்பு அடைந்து நடை தளர்ந்து, வாளைச் சுற்றிய கை, கோலை மூன்றாவது காலாக ஊன்றி நடக்கும் நிலைக்கு வரத்தான் வேண்டுமா! நினைத்துப் பார்! இவ்வாறு எனது உயிரை நீடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் எனக்கு இல்லை. ஒரு போரில் கலந்துகொண்டு, மார்பில் விழுப்புண் தாங்கி எனது மூதாதையர் வாழும் இடத்திற்கு வீரனாகச் செல்லவே நான் விரும்புகிறேன்.” அவரது குரலில் விரக்தி இருக்கிறது.
“அப்படிச் சொல்லாதே, மதுராந்தகா! உன்னை நம்பி எத்தனை லட்சக் கணக்கானோர் இருக்கிறார்கள்! உன் உயிருக்காகத் தங்கள் உயிரை மகிழ்வுடன் கொடுக்க எத்தனை பேர் காத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்! நீ கண்ட கனவை நிறைவேற்றி விட்டாயே! இதுவரை எந்தத் தமிழன் உன்னைப் போல பரந்த நாட்டை தன்வசப்படுத்தி இருக்கிறான்! சீன நாட்டில் கூட உன் அரசப் பிரதிநிதி இருக்கிறாரே! கிழக்குக் கடலில் உனது நாவாய்கள்தானே ஆட்சி செலுத்துகின்றன! தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோவிலுக்கு இணையாக கங்கைகொண்ட சோழபுரத்திலும் சிவபெருமானுக்கு ஒரு கற்றளி எழுப்பி இருக்கிறாயே! உனது புகழை என்றும் பாடிவரும் அளவுக்கு - சோழர் குலத்தை ஏத்தி பேசும் அளவுக்கு - ஒரு புத்தம் புதிய தலைநகரை நிர்மாணித்து இருக்கிறாயே! சிங்களத் தீவு முழுவதும் தமிழர்களின் புலிக்கொடியைப் பறக்கவிட்டு இருக்கிறாயே! சாதிக்க இன்னும் என்னதான் இருக்கிறது மதுராந்தகா?
“சோழர்கள் பெருமையை நிலைநாட்டுவேன், என் தந்தை அடித்தளம் அமைத்த பேரரசை விரிவாக்கிக் கட்டிடம் எழுப்புவேன் என்று சூளுரைத்த நீ, அதைச் சிறப்பாகச் செய்து முடித்திருக்கிறாயே! முதுமையைக் கண்டு நீ கலங்கலாமா? அதல்லவா உன்னைக் கண்டு கலங்கி ஓடவேண்டும்! மனத் திண்மைக்குமுன் உடல் நலிவு என்ன செய்யும்? சித்தத்தைச் சிவன்பால் செலுத்து. இவ்விதக் கலக்கம் உனக்கு வராது. இராஜாதிராஜன் நீ எழுப்பிய கட்டிடத்திற்குப் பொற்கூரை வேய்ந்து அழகு படுத்துவான்.” என்று இராஜேந்திரரைத் தேற்றிப் பேசுகிறார் பிரம்மராயர்.
“நீ என்னருகில் இருக்கும் பொழுது எனக்கு ஒரு புதுவிதமாக உற்சாகம் ஏற்படுகிறது சிவசங்கரா!” என்று நட்பு ததும்பும் குரலில் கூறுகிறார் இராஜேந்திரர்.
“மிக்க மகிழ்ச்சி மதுராந்தகா. உரு அருகிலேயே இருந்து விடுகிறேன். நீ பல நூறாண்டு காலம் வாழ்ந்து நாட்டைச் சிறப்பிப்பாயாக!” என்று வாழ்த்துகிறார் பிரம்மராயர்.
வரட்டுச் சிரிப்பு வெடிக்கிறது இராஜேந்திரரிடமிருந்து.
“காட்டில் இருக்கும் பெரிய மரம் விழாதவரை கீழிருக்கும் மரங்கள் வளமுடியாது என்று உனக்குத் தெரியாதா, சிவசங்கரா! எனக்கு இடம் தந்து என் தந்தையார் ஒதுங்கிக் கொண்ட மாதிரி, நானும இராஜாதிராஜனுக்கு இடத்தைத் தந்து விட்டு ஒதுங்க வேண்டியது தானே!“
“மதுராந்தகா, நீ தான் இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே இராஜாதிராஜனுக்கு இளவரசுப் பட்டம் கட்டிவிட்டாயே! அவனும் பாண்டிய, சேரநாடுகளையும், இலங்கையையும் தானாகத்தானே ஆண்டுவருகிறான்! இப்பொழுது கருநாட்டு விவகாரங்களையும் அவன்தானே கவனித்துக் கொள்கிறான். நீயே பெருமைப் படும் அளவுக்குச் சிறந்த வீரனாகத்தானே அவன் இருக்கிறான்!” என்று இராஜேந்திரரின் மனஓட்டத்தை வேறு திசைக்கு மாற்ற முயற்சிக்கிறார் பிரம்மராயர்.
“எனக்காக நீ எவ்வளவு தியாகம் செய்திருக்கிறாய், சிவசங்கரா! நான் இங்கு மூன்று மனைவிகளுடன் மகிழ்வாக இருந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது, நீ எத்தனை காலம் மனைவி மக்களை பிரிந்து வாழ்ந்திருக்கிறாய்! உன் வாழ்வையே ஒரு தவமாகத்தான் இயற்றிக் கொண்டு வந்திருக்கிறாய். உனக்கென்று ஒன்றையும் தேடாமல், ஒரு ஏழை அந்தணனாகத்தானே வாழ்வை நடத்திக் கொண்டு வருகிறாய்! நான் பொன் முலாம் பூசிய, இறக்கைகள் நிரப்பிய மெத்தை விரித்த மஞ்சத்தில் ஸ்ரீ பணிப்பெண்கள் சாமரசம் வீச, அடைப்பக்காரன் காலைப் பிடித்துவிட, பாணர்கள் யாழிசை செய்து உறங்கச் செய்யும்போது - நீ தினமும் ஒரு கயிற்றுக் கட்டிலிலேதான் உறங்கிக் கொண்டு வந்திருக்கிறாய்!
“நான் உனக்கு பரிசாகக் கொடுத்த உன் சொந்த ஊரையும் என் மூத்தமகன் ஆளவந்தானைச் சிறப்பிக்கும் வகையில் “கேரளாந்தக சதுர்வேதி மங்கலம்”14 என்று பெயரிட்டு வேதியர்களுக்கு அதை வழங்கி விட்டாயே! சோழ வீரர்கள் உன் தலைமைத் திறமைக்கும், அந்தணர்கள் உனது அறிவுக்கும், அமைச்சர்கள் உன் நிர்வாகத் திறமைக்கும் தலை வணங்கும் போது, நீ மட்டும் கடந்த முப்பத்திமூன்று ஆண்டுகளாக ஏன் ஒரு ஏழையாகவே வாழ்ந்து வருகிறாய்?” இராஜேந்திரரர் குரலில் ஒரு ஆதங்கம் இருக்கிறது.
“மதுராந்தகா, எனது குருநாதர் கருவூரார் அளித்த அறிவுரைப்படிதான் நான் நடந்து கொண்டு வருகிறேன். பொன், பெண், மண் எதிலும் பற்று வைக்காமல் வாழ்ந்து வரவேண்டும் என்ற அவரது அறிவுரையைத்தான் என்னால் இயன்ற அளவுக்குப் பின் பற்றி வருகிறேன். என்னை உன் தோழனாக ஏற்றுக் கொள்ளும் முன்னர் நீ கேட்ட கேள்விகளுக்கு என்ன பதில் சொன்னேனோ அதன்படிதான் நான் நடந்து கொள்கிறேன். எதன் மீதும் பற்று இருந்தால்தான், அது கிட்டாது போனால் வருத்தம் இருக்கும். தாமரை இலை தண்ணீரிலேயே பிறந்து அழிந்தாலும், தண்ணீரைத் தன்மீது ஒட்டவிடுவதில்லை. அது போலத்தான் எனக்கு அரச போகத்திலும், செல்வத்திலும் நாட்டம் செல்லவில்லை. என் ஒரே மனவருத்தம் என்னவென்றால் - என்னை மணந்ததால் அருள்மொழிநங்கையும் அரச வாழ்வைத் துறக்கவேண்டி வந்ததே என்பது தான்.” என்று நிறுத்துகிறார் பிரம்மராயர்.
“அது அவள் மனமுவந்து தேடிக்கொண்ட வாழ்வு, சிவசங்கரா. அவள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் வரை அவள் வாழும் விதம் எனக்கு ஒரு குறையாகப் படவில்லை.” என்கிறார் இராஜேந்திரர்.
“அப்பொழுது மருத்துவருடன் வருகிறாள் அருள்மொழிநங்கை.
“உன்னைப் பற்றித்தானம்மா பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நீயே வந்துவிட்டாய். உனக்கு நூறு வயது.” என்று வாழ்த்துகிறார் இராஜேந்திரர்.
“அதை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன் தந்தையே! தாங்கள் திடகாத்திரமாக இருந்தால், அதுவே போதும். மருத்துவர் தங்களைப் பார்த்துவிட்டுப் போக வந்திருக்கிறார்.” என்று பரிவுடன் பதிலளிக்கிறாள் அருள்மொழிநங்கை.
ஐம்பது வயதான அவள் அதற்கும் மேலே இரண்டு மூன்று வயதானவள் மாதிரித்தான் காட்சி அளிக்கிறாள். அவளுக்கும் பாதிக்குமேல் தலை நரைத்துவிட்டது. நெற்றியிலும், முகத்திலும் முதுமைக்கோடுகள் இலேசாகத் தெரிகின்றன. அவளையும் பிரம்மராயரையும் சேர்த்துப் பார்க்கும் யாரும் அவருக்கும் அவளுக்கும் பதிமூன்று வயது வித்தியாசம் என்று சொல்ல மாட்டார்கள். நான்கிலிருந்து ஆறு வயது என்றேதான் மதிப்பிடுவார்கள்.
அவளைப் பார்த்ததும் இராஜேந்திரரின் நெஞ்சம் நெகிழ்கிறது. சிவத்தொண்டிலேயே தனது வாழ்நாளைக் கழித்துவரும் அவளைக் கண்டால் அவருக்கு ஏதோ நெஞ்சில் அடைக்கும். அவளே தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட ஏழ்மை வாழ்வுதான் என்று மனதைத் தேற்றிக் கொண்டாலும், அவளையும் அம்மங்கையையும் ஒன்றாகப் பார்க்கும் பொழுதுதான், அருள்மொழிநங்கைக்குத் தான் ஏதோ ஒரு குறை வைத்துவிட்டமாதிரி தோன்றும்.
அம்மங்கையின் பகட்டும், அருள்மொழி நங்கையின் எளிமையும் ஒரு மாறுபாடாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அருள்மொழிநங்கையின் முகத்தில் இருக்கும் அமைதியும், நிறைவும் அம்மங்கையின் முகத்தில் ஒருபொழுதும் தென்படாது. எப்பொழுதும் ஏதோ ஒரு குறை இருப்பது போலத்தான் இருக்கும் அவளது முகம். அவள் முகத்தில் இருந்த குழந்தைத் தனமும், குறுகுறுப்பும், நரேந்திரனை மணந்து சில ஆண்டுகள் ஆனபிறகு மறைந்து வருவதையும், அதே சமயத்தில் அருள்மொழிநங்கையின் முகத்தில் அருள் களையும், நிறைவும் கூடிவருவதையும் இராஜேந்திரர் கவனிக்காமல் இல்லை. எந்த மகள் எளிய வாழ்வு நடத்துகிறாள் என்று குறைப் பட்டுக் கொள்கிறோமோ, அவள் நிறைவுடனும், அரசியர்க்கு உரிய பகட்டுடன் இருக்கும் இன்னொரு மகள் எதையோ பறிகொடுத்தது மாதிரி இருப்பதும் அவருக்கு ஏதோ மாதிரித்தான் இருக்கிறது. நரேந்திரனுக்கு அவளை மணம் செய்து கொடுத்தது தவறோ என்று கூட சிலசமயம் எண்ணுவதுண்டு,
ஆனால் ஒருபொழுதும் அருள்மொழிநங்கையின் திருமணத்தைப் பற்றி அப்படி நினைக்கத் தோன்றியதே இல்லை. அவளது மகனான மறையன் அருள்மொழியும் சிறந்த வீரனாகப் புகழ் பெற்று வருவது மிகவும் மகிழ்வாகத்தான் இருக்கிறது.
ஐந்து வயது நிரம்பிய இராஜேந்திர நரேந்திரன் - அம்மங்கயை?ன் மகன் - பிறந்ததிலிருந்து கங்கைகொண்ட சோழபுரத்தில்தான் இருந்து வருகிறான். அவனது காலில் இருக்கும கோடுகளைக் கண்ட சோதிடர் அவன் ஒரு பெரிய மன்னனாக ஆட்சி செய்வான் என்று சொன்னது மகாராணி திரிபுவனமாதேவிக்கு மட்டுமல்லாது இராஜேந்திரருக்கும் பெருமையாகத்தான் இருக்கிறது. அவனாவது அவன் தந்தை மாதிரி இல்லாமல் சிறந்த வீரனாக, கலிங்கம், வங்கம், இன்னும் நடுநாடுகளையும் தன் குடைக்கீழ் கொண்டுவந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று எண்ணி மகிழ்வதும் உண்டு.
அதே சமயம், மறையன் அருள்மொழி அரசுரிமை ஏற்கக் கூடாது என்று கண்டிப்பாக பிரம்மராயரும், அருள்மொழிநங்கையும் சொல்லிவருவது இராஜேந்திரருக்கு அவ்வளவு ஏற்புடையதாகப் படவில்லை. அவன் கருநாட்டை ஆளும் பொறுப்பேற்றால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்றும் எண்ணுவதுண்டு. அவன் அங்கு சென்று வந்த ஆறு திங்கள்களிலேயே கன்னட மொழியைப் பேசக் கற்றுக் கொண்டுவிட்டான் என்று அருள்மொழி நங்கை மூலம் அறிந்து கொண்ட போது அப்படிப்பட்ட எண்ணம் தோன்ற ஆரம்பித்தது. ஆனாலும் தனது நண்பன் பிரம்மராயரின் குணம் தெரிந்ததால் அந்த எண்ணத்திற்கு அணை போட்டு வருகிறார்.
மருத்துவர் கையைப் பிடித்து நாடி பார்க்கும் போது மனதிற்குள் சிரித்துக் கொள்கிறார். பிரம்மராயரைத் தடுத்துவிட்டார். ஆனால் மருத்துவரை எப்படித் தடுக்க முடியும்? யார் விடுவார்கள்?
“அரசே! நாடியில் சிறிது தெளிவு வந்திருக்கிறது. மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது. இப்படியே நிலைமை தேறினால் நீங்கள் ஓடி விளையாட ஆரம்பித்து விடுவீர்கள்!” என்று வாயெல்லாம் பல்லாகத் தெரிவிக்கிறார் அரச மருத்துவர்.
“மருத்துவரே! உமது மருந்தால் எமது நிலைமை தேறவில்லை. எமது நண்பருடன் பேசியதுதான் அஞ்சனமாக இருந்திருக்கிறது.” என்று சிரிக்கிறார் இராஜேந்திரர்.
“அப்படியானால் இவர் உங்கள் அருகிலேயே இருக்கட்டும் தந்தையே!” என்று பரிவுடன் கூறுகிறாள் அருள்மொழிநங்கை. மெல்லத் தலையாட்டுகிறார் இராஜேந்திரர்.
*** *** ****
அடிக்குறிப்பு
14இராஜேந்திர சோழ பிரம்மராயர் கேரளாந்தக சதுர்வேதி மங்கலத்தைச் சேர்ந்தவர் என்று சரித்திரம் கூறுகிறது,
No comments:
Post a Comment